„Przedstawiciele władz miasta przekazali w prezencie dla muzeum obraz tyskiej malarki Beaty Wąsowskiej„
Wnętrza z duszą, efektowne, pełne pamiątek i niebanalnych przedmiotów – takie są domy znanych osób, które gościmy na naszych łamach. W tym numerze jest to Stefan Friedman. „Zawsze marzyłem by mieć piękny widok z okien. I mam – na wspaniały ogród. Codziennie obserwuję jak zmienia się on wraz z porami roku i stopniowo wtapia w sosnowy las.” (…) Ściany salonu zdobią prace pędzla Beaty Wąsowskiej. Gospodarz kocha takie „uderzenia barwami”. Anna Romaszkan, Cztery Kąty, 1/2008.
Tekst: Anna Romaszkan, zdjęcia Arkadiusz Ścichocki, stylizacja: Marianna Bauman, Cztery Kąty, W samym środku lasu, NR 1, 2008.
„Jest jak filtr, przez który przenika wszystko, co istotne i ogólne, wspólne dla wielu ludzi. Uzyskane doświadczenie zapisuje językiem malarstwa. Poszukuje dla niego formy i koloru. Eliminuje zbędne słowa, niepotrzebne gesty. Przedstawienie, obraz Beaty Wąsowskiej zawsze jest syntezą zdarzenia, nigdy jego ilustracją czy fotografią.
Kolor postrzegany w jej pracach jako najważniejszy, jest z jednej strony nośnikiem przekazu, który odbiorca musi rozszyfrować, aby właściwie odczytać jego sens, z drugiej strony ma dostarczyć widzowi głębokiej satysfakcji wizualnej. Barwny chaos palety, jej materia prima jest dla artystki źródłem malarskiej inspiracji. Beata Wąsowska maluje ” z nadzieją, że jej obrazy staną się dla odbiorcy źródłem refleksji, że pozwolą na przeniknięcie do sfery, gdzie nie ograniczeni żadnymi regułami jesteśmy sobą.”
Zakodowany komunikat. Katarzyna Newelska, Top Class NR1, 2005
Obrazy na lato – to pierwsza refleksja na widok prac Beaty Wąsowskiej. Obszerne kolorowe płaszczyzny punktowane są plamami światła (…). Z barwnych kształtów i świetlistych „mroczków” wyłaniają się zarysy kobiet. Też je razi wszechobecne słońce:mrużą oczy tak, że widać tylko szparki, albo zasłaniają je okularami przeciwsłonecznymi o wymyślnych kształtach. Ich charakterystyczne twarze wyróżniają się wykrojem ust. Oto prawdziwe wakacje: słońce i kobiety. (…) Intrygujące jest upodobanie malarki do umieszczania okrągłych kształtów w dole obrazów. Raz jest to stół, raz wyszukana suknia sprzed stuleci.
Zwraca uwagę para obrazów „Bogini” i „Księżniczka”. Dwie podobne postacie o hebanowych twarzach stanowią centrum płócien. Księżniczka jest cała w żółcieniach, z gigantycznym afro na głowie. Piaskowy gorset, opinający ciało, płynnie przechodzi w rodzaj pękatej krynoliny. To właśnie życie księżniczki – bal i dobra zabawa. Bogini, choć wygląda bardzo podbnie, sprawia zupełnie inne wrażenie. Jej suknię zdominowała brunatna czerwień, ocień krwi zmieszanej z ziemią. Pochyla nieco głowę spoglądając na dół. Półokrągły kształt u dołu nie jest już suknią, przypomina planetę nad którą czuwa bogini. Choć kompozycje są podobne, malarka wyczarowuje w obu obrazach zupełnie różne światy. Stanisław Gieżyński, Weranda, 2001, wystawa „Dowód na usta” w galerii SD
BROWSE 
 |
 |
