Labirynt_Paweł Targiel
Categories: [o twórczości], Paweł Targiel
Z malarstwem Wąsowskiej spotykam się już od wielu lat, najczęściej w mieszkaniu mojego znajomego. Na głównej ścianie salonu wisi jej duży obraz. Ilekroć na niego patrzę, zawsze zastanawiam się, czy pełni tam tylko funkcję dekoracyjną, czy też jest sam dla siebie? Tak chyba jest z tym malarstwem, że kiedy spotykamy się z nim po raz pierwszy, urzeka przede wszystkim kolorem, strukturą faktów figuralnych, kontekstem znaczeniowym. Przez jakiś czas szukałem, i być może jeszcze szukam odpowiedzi – co to znaczy dla mnie, poza formą powierzchownej akceptacji estetycznej?
Trudno jest znaleźć drogę do wnętrza polifonicznych gier znakiem i kolorem wiodącym sensy literackie, które zawierają te malowidła. Dopiero ich dekonstrukcja prowadzi do odkrycia duchowych artefaktów. Tylko, że w tym znaczeniu wkraczamy w proces powstawania obrazów, który, jak często w rozmowach podkreślała autorka, wywołany jest impulsem idącym ze strumienia świadomości, a dalej, z odblasków podświadomej redukcji. Ta droga prowadzi w stronę znaków malarskich, a następnie pojawia się semantyka nieco mrocznej radości, sensualnych jakości znaczeń w obrazach.
Z dużym zaciekawieniem odkrywałem punkty prowadzące w ukryte konfiguracje znaczeń. W każdym z nich znajduje się element prowadzący w tunel podglebia obrazu, stając się odniesieniem w konstrukcje intelektualne oraz intuicyjne, które niekoniecznie realizują intencje artystki. Jeśli nawet jest tak, że Wąsowska zakłada jakąś teorię, wizję świata, to z tego jeszcze nic nie wynika, bo efekt może być inny od zamierzonego w obiorze. Ale sam fakt wyboru jest ważny, ponieważ i tak prowadzi w zakamarki naszej wyobraźni, być może równolegle do emocji kierujących autorką, emocji wyzwalających perwersyjność odpowiedzi. A stąd już niepokój o to, co wybrzmiewa spod sprawnej ręki artystki. W sztuce trafiamy często do labiryntu, a punkty, które koncentrują naszą uwagę, są jak nić Ariadny prowadząca w kolejny labirynt.
Paweł Targiel
Styczeń 2002
